Monólogo do Vello Traballador

«Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados
pasóu a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico a miña conta,
eu, a súa, estóu vello.
Ben pensado o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.

Mentras o tomo, espero»

Muchas veces he hecho patente mi parcialidad poética a favor de Neruda y Celso Emilio Ferreiro. Éste más desconocido para muchos, pero no para quiénes hemos tenido el privilegio de leerlo. Ferreiro todo, impresiona. ¿Por qué el Monólogo? Porque me temo una nueva «longa noite de pedra». Siempre acaban «pagando» los mismos.

Me lo recordó la serie de Moore «Roger & yo» de la que publiqué el primer tramo de video en la anterior entrada. Supongo que le gustaría a Moore conocer a Ferreiro, hubiera ilustrado más sus cortos. Me resisto a poner la traducción al castellano, porque los castellanohablantes tienen que hacer un esfuerzo para comprender a los periféricos, y además, las cosas no suenen igual traducidas. Eso pienso. Les pongo la última entrega del Roger y yo de Michael Moore. Las otras están en youtube.

Entradas relacionadas

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *